3-daagse zomerwandeling ten noorden van de GR5
Clara, van de Wildroad blog, wandelde een deel van de GR5 in het noordelijke Vogezen massief.
Als fervent wandelaar en liefhebber van het buitenleven deelt ze hier haar avontuur en haar mooiste ontdekkingen met ons.
Ik ben afkomstig uit het zuidelijke deel van het Vogezenmassief en heb al de gelegenheid gehad om het gedeelte Thann tot Belfort van dit langeafstandspad te bewandelen. Om mijn dorst naar avontuur te lessen en het noordelijke deel van het massief te ontdekken, dat voor mij onbekend was, ben ik vertrokken vanuit Wissembourg, in het noorden vande Elzas en op slechts enkele kilometers van de Duitse grens.
De GR5: een trektocht door de Vogezen
Wat een genot was het om eind juli te kunnen genieten van wat frisse lucht in dit noordelijke deel van het Vogezenmassief - terwijl de rest van Frankrijk op hittewake stond. Het was als een zak frisse lucht die werd teruggevoerd door de bossen van de Vogezen die zich uitstrekken zover het oog reikt.
Zodra ik het station verliet, volgde ik de richting van de GR5, gemarkeerd door het kenmerkende teken van de wandelclub van de Vogezen: een rode rechthoek! Deze geometrische vormen op boomstammen zijn essentieel om de weg te vinden op de vele paden in het Vogezenmassief, zonder deze zou het gemakkelijk zijn om te verdwalen.
De kastelen van roze zandsteen veroveren
Roze zandsteen is een kenmerkende steen in het noorden van het Massief en ik heb kunnen zien dat het hier het belangrijkste materiaal was voor de bouw van de versterkte kastelen die ooit de valleien verdedigden. Hoewel het moeilijk voor me was om de juiste uitspraak van elk van hen te onthouden, herinner ik me het Château de Fleckenstein het meest. Het is open voor bezoekers tegen betaling en ik hield van het doolhof van in de rotsen uitgehouwen trappen waar je de weg naar de donjon probeert te vinden, vanwaar je uitkijkt over het middeleeuwse fort.
Als het middaglicht vervaagt en de dag ten einde loopt, lichten de roze zandstenen forten op. Dan, langs de bergkammen, rijzen de vergeten vestingen op die het gouden licht weerspiegelen als een echo van de zonsondergang.
Obersteinbach en de Wachtfelt natuurlijke boog
Een van de hoogtepunten van mijn avontuur was de ontdekking van het kleine Elzasser dorpje Obersteinbach. Misschien had het warme welkom dat ik kreeg toen ik incheckte in Antonio's hotel er iets mee te maken. Of misschien was het de charme van deze natuurlijke boog van roze zandsteen die uitkijkt over dit kleine dorp met zijn fonteinen verspreid over de hoeken van de straten.
Het was in de vroege ochtenduren, na een wandeling van 20 minuten, dat ik dit venster op Obersteinbach kon bereiken. Buiten de route van de GR 5 is deze opmerkelijke rots - bekend als de Wachtfelt - een van de omwegen die we graag maken als we aan dit soort toeravonturen beginnen.
Het erfgoed van de clubtorens van de Vogezen
Op mijn tweede wandeldag op de GR5 stond ik op de top van de panoramische Grand Wintersbergtoren, die net als de Wasenkoepfel-toren iets verderop langs de route is gebouwd door vrijwilligers van de Club Vosgiens.
De Club Vosgien is veel meer dan een vereniging van enthousiastelingen, maar ik heb bewondering voor de voortdurende investeringen in het lokale erfgoed. Ik vind het een geweldig idee dat mensen hun tijd opofferen om de bewegwijzering te verbeteren en een panoramisch uitzicht op het Vogezenmassief te bieden!
Oh mijn üte! Onderdak of kunstwerk?
Op de derde dag van de wandeling vond ik een üte aan de voet van de overblijfselen van het kasteel van Wasenbourg, met uitzicht op de stad Niederbronn-les-Bains. Deze rode gebouwtjes waren een welkome aanvulling op mijn route en boden me een schuilplaats tussen de buien door en een bron van informatie over de plaatselijke flora en fauna.
De ütes, die nieuw zijn geïnstalleerd op het pad, laten ook de hausse aan wandeltochten zien onder de jongere generatie, die dol is op dit soort Instagrammable installaties en goed geplaatst is voor het maken van mooie foto's.
Na het tellen van de mijlpalen die de grenzen van de feodale landgoederen markeerden, kwam ik aan bij het fort van Lichtenberg, dat het einde markeerde van mijn wandeling door het noordelijke Vogezenmassief, dat me opnieuw in staat stelde om mijn batterijen op te laden in een van de mooiste bossen van de Grand-Est.